قهرمان و رکورددار پرتاب وزنه ایران که از ابتدای عمرش در کشور آمریکا زندگی کرده، هم اکنون خود را آماده می‌کند تا به عنوان یکی از اعضای تیم ملی دوومیدانی ایران در بیست و نهمین دوره بازی‌های المپیک در پکن شرکت کند. او در حالی که تنها چند سفر کوتاه به ایران داشته، اما، عاشقانه به سرزمین پدری‌اش عشق می‌ورزد.
به نقل از ایسنا، امین ابراهیم پال نیک‌فر در سال 1981 میلادی از پدری ایرانی و مادری آمریکایی به دنیا آمد. وی پس از حضور در رشته‌های مختلف به رشته پرتاب‌وزنه روی آورد تا جایی که در سال 2003 توانست به عنوان یک ایرانی رکورد پرتاب وزنه ایران را شکسته و به عضویت تیم ملی دوومیدانی درآید.
وی در آن سال در مسابقه‌های دوومیدانی قهرمانی داخل سالن آسیا در تهران یک مدال طلا برای ایران به ارمغان آورد و پس از آن به کشورش بازگشت. گرچه نیک‌فر در سال‌های اخیر هم تمرین‌هایش را به صورت جدی ادامه می‌داده و هم مشغول ادامه تحصیل بوده اما، چندان خبری از او نبود، چرا که رقیب قدرتمند او مهدی شاهرخی در ایران جایش را گرفته بود اما، امین نیک‌فر در سال المپیک رکوردهای بسیار خوبی را کسب کرده است. او در ماه مارچ سال جاری به رکورد 19 متر و 58 سانتی‌متر رسید. رکوردی که تنها 12 سانتی‌متر تا حضور در المپیک فاصله داشت.
همچنین در هفته پیش در ادامه برنامه آماده‌سازی خود در رقابت‌های دانشگاه آریزونا توانست به رکورد 19 متر و 94 سانتی‌متر برسد و ضمن این که رکورد ایران را شکست، به سهمیه حضور در بازی‌های المپیک هم دست یافت. حالا دیگر نیک‌فر در جایی که رقیب اصلی‌اش در ایران در دوران مصدومیت به سر می‌برد، قهرمان ایران است. قهرمانی که به ایرانی بودنش افتخار می‌کند.
پس از موفقیت خوبی که در سال 2003 در ایران و آسیا داشتی، دیگر خبری از تو نبود. در این مدت چه کارهایی را انجام می‌دادی و تمرین‌هایت چگونه بود؟
نیک‌فر: در سال‌های 2003 و 2004 رقابت‌های خوبی را پشت سر گذاشتم و رقابت برای ایران در مسابقه‌های قهرمانی داخل سالن آسیا اوقات خوشی را برای من رقم زد. در این مورد که کمتر از من شنیده‌ای در این مدت چیزی نمی‌دانم. اما من طبق معمول به تمرین و رقابت ادامه می‌دادم. من از سال 2004 تاکنون به سختی گذشته به تمرین‌هایم ادامه داده‌ام و از سال 2007 فعالیت خودم را برای کسب مدرک کارشناسی ارشد آغاز کرده‌ام که امیدوارم تا پایان سال 2008 این مدرک را دریافت کنم. همچنین از ماه سپتامبر سال 2006 برای کار با مربی ایرانی‌ام، محمد ساعت‌آرا عازم آریزونا شدم. او در دانشگاه آریزونای شمالی مربی است و تخصص ویژه‌ای در پرتاب وزنه، پرتاب چکش، پرتاب نیزه و پرتاب دیسک دارد. او همچنین فردی با دانش در دهگانه و پرش‌ها است.
* وضعیت کنونی‌ات چگونه است، آیا در شرایط خوبی هستی؟ خوب تمرین می‌کنی؟
- من هم اکنون در بهترین شرایط ممکن به سرمی‌برم. از طرفی در حال فراموش کردن رکورد19 متر و 94 سانتی‌متر هستم و امیدوارم در بازی‌های المپیک پکن بتوانم این رکورد خودم را بهبود ببخشم.
* رکورد 19 متر و 94 سانتی‌متر، رکورد بسیار با ارزشی در آستانه بازی‌های المپیک است. این نشان از وضعیت خوب‌ات در شرایط کنونی دارد. آیا برنامه ویژه‌ای تا المپیک داری؟
- ممنونم. رکورد 19 متر و 19 سانتی‌متری، رکورد خوبی است. به ویژه اینکه بهترین رکورد من محسوب می‌شود. تمرین‌های من در شرایط کنونی فقط برای المپیک است و همه چیز خوب پیش می‌رود. من به همراه مربی‌ام برنامه‌های طولانی مدت را برای این بازی‌ها پشت سر گذاشته‌ام. اکنون هم کار خاصی انجام نمی‌دهم و پایه تمرین‌هایم براساس روال تمرین‌های پیشین در سال جاری است. همان کارهایی را انجام می‌دهم که من را در ماه مارس به رکورد 19 متر و 58 سانتی‌متر و در هفته‌های اخیر به 19 متر و 94 سانتی‌متر رسانده است. ترکیب مناسب تمرین‌ها و سازماندهی آنها از موارد کلیدی در تمرین‌های من است که ساعت‌آرا در هر دوی این موارد استاد است.
* با این تمرین‌ها فکر می‌کنی چه نتیجه‌ای در بازی‌های المپیک پکن کسب کنی؟
- این یک سوال بسیار سخت است. می‌دانم المپیک جایی است که هر اتفاقی در آن اجتناب‌ناپذیر است. سعی می‌کنم درمورد این موضوع که چه کسی مدال آور خواهد بود، فکر نکنم. اما فکر نکردن راجع به این گونه مسایل بسیار دشوار است. گمان می‌کنم برای من تنها حضور در المپیک دستاورد بزرگی است، اما نباید کسب موفقیت در این بازی‌ها را از ذهن خود دور کنم. بسیاری از ورزشکاران تنها برای جهانگردی عازم المپیک می‌شوند نه برای رقابت. فکر می‌کنم در صورتی که بتوانم ذهنیت خوبی را در این بازی‌ها داشته باشم، موفق خواهم شد.
* کسب چه نتیجه‌ای تو را در المپیک راضی می‌کند؟
- باز هم نمی‌خواهم درمورد هیچ مقام خاصی فکر کنم. بلکه تنها به موفقیت و انجام آنچه می‌تواند من را به مقام نخست بازی‌های المپیک برساند، فکر می‌کنم.
* همه علاقه‌مندان به دوومیدانی می‌دانند که سه نفر اول پرتاب وزنه جهان و المپیک از آمریکا هستند. آیا تاکنون تمرین مشترکی با هوفا، نلسون و کانتول داشته‌ای؟ این پرتابگران چه قدر باعث شده‌اند که در ورزش از آنها الهام بگیری؟
- من با هر سه آنها ملاقات داشته‌ام. آنها هم آدم‌های خوبی هستند و هم ورزشکارانی توانمند. من تاکنون با هیچ یک از آنها تمرین نکرده‌ام؛ اما، دوست بسیار خوب من رابن ویلیامز که او هم پرتابگر وزنه است با ریسه هوفا و آدام نلسون تمرین می‌کند و به من هم گفته است که آنها انسان‌های خوب و رقبای قدرتمندی هستند. آنها منبع الهام بزرگی برای من هستند. چرا که افسانه‌های زنده ورزش من محسوب می‌شوند. من همچنین از بزرگان گذشته این رشته همچنین رندی بارنس، برایان اولدفیلد و دیو لات هم الهام می‌گیرم. احسان حدادی هم بسیار برای من الهام بخش است. او تصمیم گرفت در جهان پرتاب دیسک بهترین باشد و هم اکنون نیز در راه رسیدن به هدف خود است و تماشای پیشرفت او و بهتر و بهتر شدنش در پرتاب دیسک باعث خوشحالی‌ام است. فکر می‌کنم او بخت بسیاری برای کسب مدال طلا در بازی‌های المپیک پکن خواهد داشت.
* و در پایان، با توجه به اینکه مدت کمی را در ایران بوده‌ای، چه قدر به ایران عرق داری و نسبت به سرزمین پدری‌ات احساس وطن‌پرستی می‌کنی؟
- پاسخ به این سوال برای من آسان است. اگرچه تنها برای چند بار مدت کوتاه در ایران بودم؛ اما، به آن عشق می‌ورزم. ایران یک کشور زیبا با تاریخچه فوق‌العاده و همچنین آینده‌ای روشن است. خانواده اصی من در ایران زندگی می‌کنند و دیدار با آنها همواره باعث خوشنودی من می‌شود. از برخی لحاظ در آینده‌ای نزدیک قصد آمدن به ایران و حضوری شش ماهه تا یک ساله را در ایران دارم. می‌خواهم در این مدت ضمن دیدار با خانواده‌ام با افراد جدید آشنا شوم و ملاقات کنم. همچنین بتوانم درکی واقعی از وضعیت حال حاضر ایران به دست آورم.
::.. به نقل از تبیان ..::